این آدمها کمی «زیادی تر»‌ هستند

* نسرین پورهمرنگ

   در ادبیات قرن نوزدهم روسیه به ویژه طی سالهای ۱۸۴۰ تا ۱۸۵۰ اصطلاحی رواج یافت که مخاطب آن شخصیت‌هایی بودند که به واسطه‌ی افکار و رفتار متمایز خود نه تنها توسط صاحبان قدرت، که حتی از جانب اطرافیان خود نیز طرد می‌شدند و ناگزیر به کُنجی در حاشیه ها پناه می‌بردند و زمان را شماره می‌کردند تا کی قًرعه‌ی فال به نام لحظه‌ی موعود زده شود و یاران بخت خوش از راه رسند و کام دل به ثمر نشیند.

این به «کًنج عًزلت پناه بردن» نه از سر بیکاری و بی‌پولی که از سردرگًمی‌شان بود. سردرگمی افرادی نخبه و ممتاز و اغلب از طبقه‌ی اشراف و مًتمول جامعه که انگار از خوابی طولانی و بی‌هنگام برخاسته باشند و گیج و گًنگ، بًهت زده ی اطراف خود باشند که در چه هنگام از زمان به سر می‌برند و اینک باید با انبوه کارهایی که بر سرشان ریخته چه کنند؟ از کجا باید شروع کنند و چگونه طی کنند.